Hapur në 1908 nga Damasku në Medinë, hekurudha Hejaz u ndërtua për të afruar Perandorinë Osmane më pranë. Shumë gjëra kanë ndryshuar që prej atëherë, por linja vazhdon të udhëtojë edhe sot.
E vendosur në anën e një rruge me pluhur, stacioni hekurudhor i Ammanit Hejaz është i lehtë për t’u vizituar. Për të arritur atje, duhet të lini rrugët plot labirinte nëpër qendrën historike të qytetit, si kështjella e lashtë ose teatri romak.
Atje duket sikur ke hyrë në një epokë të ndryshme. Këtu, lokomotivat me avull janë ende mbret. Sulltani osman kontrollonte një skelet toke nga Bosnjë-Hercegovina e sotme në Detin e Zi dhe Basra në Bejrut.
Dhe shpresat janë të larta që një hekurudhë mund të bashkojë botën myslimane.
Urdhëruar nga Sulltani Abdul Hamid II në vitin 1900, Hekurudha Hejaz u ndërtua për ta bërë më të lehtë dhe më të sigurt për të arritur Mekën gjatë haxhit, pelegrinazh që zhvillohet një herë në vit.
Më përpara udhëtimi nga Damasku deri në Medinë kërkonte 40 ditë me deve. Hekurudha shkurtoi udhëtimin 40-ditor në pesë.
Pas mbarimit të seksionit Damask-Medina, plani ishte të shtrihej linja në veri të kryeqytetit osman të Kostandinopojës dhe në jug të Mekës.
Por rëndësia e hekurudhës për Islamin nuk përfundoi atje. Veçanërisht për një projekt transporti në atë kohë, ai u financua tërësisht nga donacionet e besimtarëve, të ardhurat e shtetit osman dhe taksat.
Si rezultat, edhe sot, rruga konsiderohet waqf: një pasuri që i takon të gjithë myslimanëve. “Nuk është në pronësi të një vendi. Nuk është në pronësi të asnjë personi. Është në pronësi të të gjithë myslimanëve në botë”, tha Azmi Nalshik, drejtor i përgjithshëm i hekurudhave Jordan Hejaz. “Është si një xhami: nuk mund të shitet.”
Për Sulltan Abdul Hamid II, bashkimi i botës myslimane nuk ishte vetëm një imperativ shpirtëror: kishte përfitime pragmatike. Gjatë disa dekadave të fundit para se të ndërtohej hekurudha, perandoritë rivale u zhdukën në territorin osman. Francezët kishin marrë Tunizinë; britanikët pushtuan Egjiptin; Rumania, Serbia dhe Mali i Zi fituan pavarësinë. Duke lidhur njerëz nga e gjithë bota osmane, sulltani donte të bashkonte jo vetëm myslimanët, por perandorinë e tij.
Nuk ndodhi pikërisht kështu. Në vitin 1908, treni i parë udhëtoi nga Damasku në Medinë. Vitin tjetër, sulltani u rrëzua.
Sot, Perandoria Osmane është një kujtim. Pra, mungesa e kufijve që dikur karakterizuan rrugën, e cila tani kalon nëpër pesë vende (Turqi, Siri, Jordani, Izrael dhe Arabi Saudite.) Megjithëse mbante 300,000 pasagjerë në vit në 1914, kulmi i hekurudhave të Hejaz do të zgjaste vetëm një dekadë.
Sot, lokomotivat me avull qëndrojnë boshe në stacionin kryesor të hekurudhës në Amman, i gjallë por i qetë. Një muze me një dhomë tregon reliktet shekullore dhe ngarkesat e linjës dikur të popullarizuar: bileta të vjetra dhe fotografi, fenerë dhe lidhje hekurudhore. Një makinë, restauruar me dashuri në stilin e hershëm të shekullit të 20-të – karrige prej kadifeje prej pelushi, llamba të stolisura – jep një ndjenjë të pasurisë optimiste të epokës.
“Historia e hekurudhës Hejaz është një tragjedi fjalë për fjalë,” shkroi studiuesi Sheik Ali Attanttawi. “Linja është atje, por nuk ka tren në lëvizje … stacionet ekzistojnë, por pa pasagjerë“.
Gjatë viteve, disa nga seksionet janë ringjallur. Izraeli hapi një repart të ri-ndërtuar nga Haifa në Beit She’an në vitin 2016. Linja nga Amani në Damask u zhvillua deri në vitin 2011.
Dhe në Jordani, dy pjesë të linjës janë të arritshme për publikun sot. Ka një lokomotivë me avull, kryesisht për turistët, e cila kalon nëpër shkretëtirë në Wadi Rum – të njëjtën linjë që Lawrence i Arabisë dikur sulmoi. Dhe ka një tren javor që operon gjatë gjithë vitit nga Amman në stacionin e Al-Jizah, i përdorur kryesisht nga vendasit për vizitat gjatë kohës së lirë.
